ناکامی «پروین» و یک خداحافظی تلخ

این ورزشکار ، مربی و مربی ورزشی در اخبار ایران من نوشت که:

“کار در تئاتر همیشه یک عادت یا یک اجبار بوده است ، زیرا صنعت تئاتر (به استثنای مارک نخبه ما) هرگز نتوانسته است از هنرمندان خود سود کسب کند و تنها چیزی بود که این امر معنوی ، فکری و شادی فکری که از نمایش گرفته شد. این روحانی و ذهنی به دلیل همان نیمی از آسیب (به دلیل بیماری کرونا و مراقبت منظم از بیمار) از صحنه حذف شد. به همین دلیل ، من تصمیمی نمی گیرم ، و من خودم ، به مدت بیست سال نوشتن نمایشنامه و بازی در صحنه ، مطالعه و تدریس در این هنر ، اعتقاد دارم که باید دست کم در اجتماع تسلیم شوم ، و به عنوان یک عادت مجبور می شوم گذرواژه من را کنار بگذارید
در صورت وجود این همایش ، برای همکارانی که می خواهند به هر طریق ممکن اعتراضات را برگزار کنند ، و مدیران و روسای جمهوری که می خواهند میز کار داشته باشند و هرچه که باشد را ضبط کنند (حتی از دست بدهند و در جای خود باقی بمانند) باز است.
من امتناع خود را از سوار شدن در چنین شرایطی ضروری می بینم و مشتاقانه منتظر بازی در نقش “پروین اعتصامی” هستم ، که می خواهم بازی آخر نقش من باشد ، در همان کلمات و کلمات بازی من نه در این تصاویر سیاه و غبارآلود که فرسوده می شوند و همچنین فرهنگ های زیبایی که همیشه وجود دارند. موفق باشید! “اما ما دیگر در این مکانهای ناشناخته نیستیم.”

حسین کیانی پیش از این گفته بود که اگرچه مضطرب و علاقه مند به نمایش “پروین” است ، اما فقط وقتی اوضاع به خوبی پیش می رفت آن را تنظیم کرده بود ، زیرا بیش از آنچه می خواست خسته ، بی قرار و خسته بود. با تئاتر بجنگید.

او یکی از تأثیرگذارترین خوانندگان و کارگردانانی است که در نیمه دوم دهه 70 وارد نمایشگاه شد و طی سالها در نقش “نگهبانان نمی میرند” ، “کشتن به عنوان کشتن” ، “پنهان شدن پنج درب” ، “اعتماد” on the Nation “،” همسایه ارباب “،” در حجاب “،” بیداری خانه زنان “،” چشم ها در جاده خشم “و … بسیاری از بینندگان را به صحنه جذب کرد.