۹ ساعت کرونایی در یک اتوبوس

اتوبوس نسبتاً قدیمی است و تا انتها دو صندلی ردیفی دارد. صندلی ها خشک و سفت هستند و روی آنها رنگ آجری است. کف آن فرشی با گلهای بزرگ از فرش سبز است.

تلویزیون کوچک خسته بالای راننده می نشیند و تا آخر خاموش می ماند. در سمت چپ و راست تلویزیون ، LED های کوچکی با چراغ های روشن این کلمات را تکرار می کنند: “برای انجام کار خود از یک مهماندار کمک بگیرید” و “آرزوی یک سفر شاد را برای شما داریم”. دمای اتوبوس و ساعت در السیدی به سرعت در حال نوسان است و به سرعت از بین می رود.

نه میزبان و نه راننده لباس فرم ، ماسک و پروتکل بهداشتی ندارند. نه الکل و نه ماسک. آنها حتی یک بطری آب به عنوان استقبال به مسافران نمی دهند! 22 مسافر نشسته اند. مهم نیست مسافر کدام صندلی را می خرد و راننده براساس آشنایی خود با مسافران ، صندلی را تعیین می کند. اگر آشنا نباشید ، یک صندلی شکسته پیدا خواهید کرد و خواهید بود و یک بدن خرد می شود و زانو می زند.

بلیط هایی که بلیط آنلاین نشان می دهند قابل قبول نیست و به محیط زیست آسیب می رساند ، در غیر این صورت روز نمی گذرد و شب دوام نمی آورد. میزبان برای مسافرانی که بلیط آنلاین را در ترمینال خریداری کرده اند بلیط کاغذی می فرستد. از دارنده بلیط می پرسم راننده طبق پروتکل بهداشتی چند مسافر سوار می کند؟ وی با دادن بلیط به من گفت: “این به اتوبوس بستگی دارد ، اما اتومبیلی كه با آن مسافرت می كنید حق حمل بیش از 22 مسافر را در داخل ترمینال ندارد.”

– خارج از ترمینال چیست؟

– دیگر ما را اذیت نمی کند.

لبخند می زند و آرزوی سفر خوشی را دارد. نمایش بلیط های کاغذی مشکل را حل می کند و دوباره مهم نیست که کدام صندلی ها را خریداری می کنید. شما باید در جایی که میزبان یا راننده تعیین شده است بنشینید. اتوبوس با قرارگیری مسافران حرکت می کند. هوای داخل آن گرم است و راننده هر چند دقیقه کولر را خاموش کرده و سوراخ های سقف میزبان را باز می کند. بعضی از صندلی ها در پشت صندلی مسافر شکسته و خم می شوند. اتوبوس در طول مسیر به طور مکرر متوقف می شود و تعداد مسافران افزایش می یابد. دو ساعت پس از عزیمت ، تعداد مسافران به 34 نفر می رسد که 38 نفر در پای والدین کودکان نشسته اند.

برخی از مسافران هستند که به تاج اعتقاد دارند و به استثنای چند مورد ، هیچ نقابی ندارند و در راه رسیدن به دهان خود کار نمی کنند ، یا تخم مرغ نمی شکنند و غذا نمی خورند ، یا تلفن های همراه خود را زنگ می زنند و برای مدت طولانی بلند صحبت می کنند.

در بین راه ، هر بار که راننده بین عوارضی یا ایستگاه پلیس راهنمایی و رانندگی متوقف می شود ، هیچ کس حتی اتوبوس را چک نمی کند تا بررسی کند رانندگان چقدر پروتکل های بهداشتی را رعایت کرده اند!

نه ساعت طول می کشد پر از دردسر و حدود 24 ساعت فرود و سرانجام اتوبوس به مقصد می رسد و در یک چشم به هم زدن ، مسافران زباله های باقی مانده توسط اتوبوس را خالی می کنند.

انتهای پیام