استاد محمدرضا حکیمی؛ زاهد عدالت‌خواه

سی سال پیش ، هنگامی که برای اولین بار نامه ای ویژه برای توضیح تنوع مکتب تفکیک نژادی منتشر شد ، من همیشه سعی می کنم این فرهنگ را دقیق تر و بیش از هر زمان دیگری توصیف کنم.
در آن زمان به یاد دارم ، اگرچه من از آنها بسیار حمایت می کردم ، آنها حتی نمی خواستند عکس خود را روی جلد مجله منتشر کنند و ما از عکس های استادان آنها ، مرحوم شیخ مجتبی قزوینی ، سید موسی زرآبادی و بعدها استفاده کردیم. به تدریج با “تصویر” موافقت کرد.

در طول این دوره و ماه ها ، هر از گاهی ، در گفتگوها یا جلسات با خانه سالمندان دیگر ، این سال از استاد پرسیده می شود که چرا در زمان اطلاع رسانی و ارتباط از حضور در ویدئو کنفرانس ها اجتناب می کنید و پاسخ اغلب متوسط ​​است. دیگران و من هیچ کس دیگری نیستم و … من هنوز اصرار دارم که کارها و فعالیتهای آنها باید با ابزارهای بصری و بصری و نور بزرگان و منتقدان و نظرات برای نسل جدید و جهان اسلام توضیح داده شود.

با نگاهی به آثار او ، واضح است که استاد حکیمی بسیار مراقب بود تا زمانهای قبله و انسانیت را که به نحوی دیگر خدمت می کردند ، اطلاع دهد. انتشار معارف اسلامی یک فرایند روان و منحصر به فرد است ، همراه با نشانه های بصری گاه به گاه ، ارتباط مستمر با روشنفکران و ایدئولوگ ها حتی بر خلاف تصورات خودشان ، پدیده ای منحصر به فرد است که به ندرت در برخی از بزرگان یافت می شود.

از سوی دیگر ، نگرانی در مورد عدالت و زندگی ایثارگرانه نشان می دهد که استاد به خوبی می گوید و می نویسد. اگرچه انزوای آن و اجتناب از تجمعات و مراسم و جشن ها برای افراد مشهور و رویدادهایی مانند کتاب سال و سایر سنت های کشور در انجام ندادن وظیفه آن م beenثر بوده است ، اما نظام های فرهنگی و علمی کشور باید از موقعیت خود برای بهره مندی از روشهای مختلف مخاطب.

در مورد آمار همیشگی او ، چون دو یا سه استاد دیگر از پذیرش جایزه امتناع کردند ، با این وجود ، ما تمبرهای ویژه و بین المللی این استاد را چاپ و چاپ کردیم و در 195 کشور جهان منتشر کردیم. به چهارده زبان

با این حال ، فرصتی برای علاقه مندان به رسانه و حرفه ای وجود دارد که در انتشار افکار و ایده های استاد اطلاع رسانی کنند. روحش در آرامش باشد و بسیاری از مردم راه او را دنبال کنند!

من شخصاً از این استادان یک عکس جاودانه گرفتم:
اساتید: غلامحسین ابراهیمی دینانی ، محمود فرشچیان ، رضا داوری و محمدرضا حکیمی ؛ مردان بزرگ حکمت ، هنر و تعلیم و تربیت اسلامی ؛ مدتی در یک جلسه کوچک در موزه و خانه جاودانه تلاش کردم. بودن در کنار افرادی که ایده های متفاوتی دارند اما دوستانه “صحبت می کنند” بسیار لذت بخش است. استاد عزیز فرزانه محمدرضا حکیمی.